Galibi zondag 23 maart

Zondagochtend al om half 8 naar hotel Torarica gereden waar we opgehaald zouden worden voor onze trip naar Galibi. Heerlijk in een luxe busje met airco en nog 6 gasten vertrokken richting Albina.
Tijdens de rit over de oost-westverbindingsweg heel even internet en kon zo de leuke reactie van onze Belgische vrienden lezen.
Na 2 uur rijden kwamen we in Albina aan waar inmiddels de zoveelste tropische bui was los gebarsten. Heel snel een betere poncho gekocht want ik zag de bui al hangen en ja hoor met bagage en al, schoenen uit doorhet water ben ik de boot ingetrokken en vanachteren geduwd. Zo ik zat, helemaal ingepakt
en zo blij met de waterdichte rugzak van Juul( schoondochter).
Door de plenzende regen zijn we gaan varen over de Marowijne rivier richting Frans Guyana dat aan de overkant ligt. Na 15 minuten arriveerden we in Saint Laurant, tot op de botjes nat, echt zeiknat. Gelukkig brak even later de zon weer door en dan ben je zo weer warm, heet, nou bloedheet. Vervolgens hebben we een rondleiding gekregen door de gevangenis van Pappillon,
( Henrii Charriee boek en film!) erg indrukwekkend, hier zijn ook opnamen gemaakt voor de film. Heel gek, maar in Frans Guyana rijden ze weer rechts en spreken alleen maar Frans. Na de rondleiding weer de boot in, net een beetje opgedroogd om wederom door een tropische bui de rivier af te zakken naar Galibi, ongeveer 1uur en 10 minuten
varen. Het warme water uit de lucht en uit de rivier sloegen in mijn gezicht, kon zelfs mijn ogen niet open houden. Maar aan het eind van de reis was het paradijs, zo mooi. Schoon wit strand met palmbomen en een enkel hutje, een klein gebouwtje waar wij onze kamer kregen, simpel maar voldoende, ben al bij als ze een klamboe hebben. Wat een prachtig oord en heerlijk om met zo weinig mensen daar te zijn. Natuurlijk kip met rijst gegeten en een rondleiding door het achterliggende dorp met zijn bewoners de Kalinas, afstammelingen van de indianen.
De traditionele drank is daar kasirie, gebrouwen uit bittere cassave en de meisjes ondergaan nog de mierenproef wanneer ze hun menstruatie krijgen. Ze mogen geen geluid van pijn maken om te laten zien dat ze nu echt vrouw zijn. Ook is hier nog de sjamaan die zorgt voor spirituele ontmoetingen met de geestenwereld.
Om 20.30 uur weer in de boot naar de monding van de rivier, langs de strandjes waar de groene schildpadden hun eieren komen leggen. Gewapend met zaklantaarns zoeken ze naar sporen en ja hoor we vonden er een, heel breed dat ik dacht dat kan nooit van een schildpad zijn. Eenmaal aan land hebben we gewacht tot ze in trance was, dan kan je namelijk kijken, anders keert ze om en gaat terug naar zee. En wouw wat een joekel, 1.20 lang en wel 70 cm breed. Ze zat met haar kop in de bosjes maar we konden het leggen van de eieren heel goed zien bij het schijnsel van de zaklantaarn. Wel rond de 150 eieren heeft ze gelegd, soort van flexibele pingpong balletjes. Wat een voorrecht om dit te mogen beleven en te zien. Na het leggen gooit ze zelf het gat weer dicht met haar voor en achterpoten. Omdat ze stopte met gooien hebben we haar met rust gelaten en zijn terug gelopen door het pikkedonker naar de waterkant waar opeens nog een grote gedaante net de zee uit kwam het strand op.
Helaas schrok ze van ons en draaide om en was meteen weer weg. Uurtje later liggend onder de klamboe heb ik alles nog zeker een paar keer opnieuw beleefd. Fantastisch tot morgen.